Milford Magic

1 januari, een nieuw jaar in New Zealand! Wij begonnen het nieuwe jaar door uit te slapen en schaapjes te aaien. Goed begin al zeg ik het zelf. Hugo wilde graag door, dus reden we maar Bluff, de haven van Invercargill, een nietszeggende stad. Bluff claimt het meest zuidelijke puntje van het zuid eiland te zijn, maar niets is minder waar. Wel weer een leuk bordje met afstanden naar andere steden net als op Cape Reinga. Nu we er toch waren bekeken we ook nog een uitzicht over Invercargill, toch mooi. De weg naar onze vermeende camping was long and winding. Helaas bleek de camping bij Monkey Island vol te staan met volk waar we liever niet tussen stonden. De plek bij de Clifden Suspension Bridge was meer ons ding, rustig en met een mooie brug (en gratis!).
    De volgende dag was het weer lekker warm, dus zochten we het mooie Lake Manapouri op. Blauw water waarop een waterskiëer zijn kunsten vertoonde, met besneeuwde bergen op de achtergrond. We picknickten op een kleedje aan het water bij Lake Te Anau, toch minder mooi door het gemis aan witte bergtoppen. In Te Anau bezochten we ook een bird sanctuary, waar bijzondere vogels werden opgevangen. Die middag begonnen we aan de tocht richting Milford Sound, een prachtige weg! De Mirror Lakes waren echt net spiegels,  we hadden geluk met het stralende weer en zagen de bergen weerspiegelen in het water. Onze eindbestemming was een camping 45 minuten voor Milford. Een goede keus, een groot veld met paarse bloemen met eromheen een dichtbegroeid bos. We vonden een top plek aan de rand van het bos, beschermd van de wind. Onze buren, een Tsjechisch stel, gaf ons de tip om naar Lake Gunn te wandelen, wat we na het avondeten nog deden. Wat een tof meer, het water golfde door de harde wind, op de achtergrond weer de wit besneeuwde toppen. De wandeling door het bos was op zichzelf al de moeite waard, zo'n bemost bos heb ik nog nooit gezien. Elke boom had een laag mos op zijn stam, een heel gek gezicht.
    Een dag later stonden we vroeg op om de rest van de rit naar Milford Sound te tackelen. Het werd alleen maar mooier, hoge rotsformaties en bergen omringden Hugo. Een super oude tunnel dwars door de bergen zorgde voor nog meer magie. Na de tunnel belandden we in een vallei met tientallen watervallen. Aangekomen in Milford Sound zelf cruisden we door de Sound zelf op een boot. Adembenemend is het enige woord wat een beetje in de buurt komt. We hadden geluk met de dag, stralende zon en wind van de goede kant. Het mooist was om je buiten op het dek te laten omringen door de steile bergen aan beide kanten. Onze boot voer onder de Sterling Falls door, het water maakt je tien jaar jonger zeggen de mythen. Onderweg kwamen we ook de furseal kolonie tegen die in de Sound woont. Na de cruise reden we dezelfde toffe weg terug en stopten we bij the Chasm, een diepe kloof waar water doorheen kolkte en zorgde voor gave uitslijtingen in de rots. Die avond sliepen we in Te Anau en kwamen we op de camping een record aantal Nederlanders tegen.

Morgen vliegen we alweer terug naar Nederland, dus de rest van de verhalen horen jullie daar!