Southern beauty

Ennnn ik loop weer veel achter....

De ferrytocht naar the South Island verliep prima. Gaaf dat hij door de Marlborough Sounds heen vaart, mooi water met bergen aan beide kanten. Na 3,5 uur varen kwamen we aan in Picton, een nietszeggende stad voor ons gevoel. We besloten een alternatieve route te gaan rijden richting Blenheim, door de bergen. Dit zette meteen de toon voor het zuid eiland, super mooie uitzichten vanuit hoog in de bergen, op landtongen en helderblauwe zee. Hugo tourde op bochtige wegen langs kleine dorpjes en mooie baaitjes. Uiteindelijk bereikten we Blenheim, waar niet geheel toevallig een speedway wedstrijd was die avond.
   De volgende dag reden we over de snelweg terug naar Picton, om vanuit daar de scenic route naar Havelock te volgen. Heel tof zo langs de zee door de bergen. We stopten voor verschillende uitzichten, de een nog mooier dan de ander. Onderweg reden we over de brug over de Pelorus River, waar we wel moesten stoppen, deze rivier speelt namelijk een grote rol in the Hobbit. Onze roadtrip ging verder richting French pass, een mini dorp aan het eind van een prachtige weg door de Marlborough Sounds. End of the world gevoel, check! De landtongen langs deze weg zijn bergachtig en begroeid met bomen, de zee is helder groen en blauw, wow. Op de terugweg zat Hugo ineens tussen een kudde schapen, how unexpected. We reden door Nelson naar Ruby Bay, waar we op de grootste DOC camping ooit stonden (geregeld door overheid). Heel mooi plekje aan de zee, zelfs met douches en schone wc's.
   Een dag later besteedden we de ochtend aan het inwinnen van informatie over Abel Tasman National Park en onze verdere trip. Daarna lagen we lekker aan het strand in Kaiteriteri, best druk daar, de vakantie van de kiwi's was net begonnen. Na even lekker geluierd te hebben besloten we naar het noorden te rijden, naar Farewell Spit, een heel smal stuk land wat bestaat uit zand. Onderweg kwamen we de springs met het helderste water in in ieder geval NZ tegen, buitenaardse foto's gegarandeerd. Aangekomen bij onze eindbestemming bezochten we eerst Cape Farewell, het meest noordelijke puntje van het zuid eiland. Aan gek gevormde rotsen geen gebrek. Ik probeerde er nog wat schaapjes te knuffelen, maar helaas vonden ze me niet aardig. Die avond liepen we naar een mooi uitzichtpunt over Farewell Spit, bovenop een heuvel, we waaiden bijna weg.
    De volgende ochtend gingen we weer terug naar Kaiteriteri, om daar de boot te pakken naar Abel Tasman National Park. De cruise bleek niet echt een cruise, maar eerder een ferry trip. Mooi om de kust met kleine baaitjes te zien, maar niet mega bijzonder. Abel Tasman is een echt wandelaarspark, dus daar ging het fout. De highlight was een grote mantra ray die rond de boot zwom tijdens onze stop op het meest noordelijke strand. Uiteindelijk sliepen we weer in Ruby Bay, waar we eerder ook sliepen.
    Een action packed day volgde, met eerst een stop bij de Nelson Lakes. Erg mooie meren waar de bergen eromheen in spiegelden. Onder de pier zat een groep dikke lange eels, nu had ik net een nachtmerrie gehad over zo'n beest... Die middag begon de actie, we gingen white water raften in de Buller Gorge! De pakjes die we aan moesten waren weer hilarisch, nu zelfs met zwemvest. Na een safety briefing werden we met zijn 6en en gids Matty in de rivier gedropt. We tackelden verschillende rapids, ofwel stroomversnellingen. Jeroen en ik deden zelfs een rodeo, waarbij we voor op het puntje van de boot zaten en de golven hoog boven ons kwamen. Op sommige punten sprongen we in het water om ons een stuk te laten meevoeren met de stroming (het was warm!), Jeroen maakte een mooie duik vanaf een rots. De most challenging rapid was een watervalletje waar het water tegen de richting in stroomde. Jeroen en ik werden aangewezen als leiders en voorin de boot gezet, tof! Overall een supervette ervaring, we kregen zelfs de foto's als kerstcadeautje (ja ik loop nogal achter met de verslagen). We sliepen een stukje verder aan de Buller River, waar we doodgestoken werden door sandflies...